بی تابم... بی تاب

سالها پیش یه گولله مهربونی و خوبی و محبت و عشق آفریده شد
تو فضا معلق بود و برای خودش زندگی میکرد
تا اینکه کم کم ، کم کم تحت جاذبه زمین قرار گرفت یا شایدم گول جاذبه زمین رو خورد
و رفته رفته به مدار زمین نزدیک و نزدیکتر میشد
خلاصه از مدار زمین خارج شد و وارد جو زمین شد
بلافاصله بعد از اینکه وارد جو زمین شد آتش گرفت... و بعد با زمین برخورد کرد و صاف افتاد تو ایران
در لحضه برخورد هرچی بدی و زشتی اطرافش وجود داشت آتیش زد و عطر خوبیش همه جارو پر کرد
انقددددر وسعت پخش شدن عطر خوبیش زیاد بود که اگر تو دریای خزر میخورد کل آب دریا شیرین میشد
ولی یکم بعد فهمید که زمین اونجایی نیست که فکرشو میکرد و زمین فقط از دور قشنگ بود
دریغ که دیگه خیلی دیر شده بود
امشب سالگرد تولد اون گوله ی محبته که حالا دست و پا درآورده و اسمش شده شراره...
حال امشب ... از سر شب ساعت اتاقم بی تابی میکند تاهرچه زودتر به آن ساعت خاص و مبارک بشیند و تا ابد بایستد و زمان تا ابد در همان لحظه یخ بزند
امشب گویی این کبوتر پشت پنجره اتاقم هم بی تاب آن لحظه ست
امشب خودم هم بی تابم
امشب شب تولد توست
شب تولد تویی که بوی مهربانیت آنقدر غلیظ است که از هزاران کیلومتر آنطرف تر با کوچکترین نسیمی به مشام میرسد و مست میکند
شب تولد کسی که دوست نداشتنش ممکن نیست
شب تولد کسی که دوست نداشتنش بسیار سخت تر از دوست داشتنش است
گوله ی مهربانی ، استوره خوبی و الهه عشق ، تولدت مبارک...